#Apiscanberk

Toplumsal isteğin arttığı günümüzde bastırılan bazı şeyleri görmemizi engellemek amacıyla aklımıza pompalanan ve nitekim bizlerde yoğun bir merak uyandırarak arkasından çevrilen oyunlara yabancı kaldığımız
ve aslında içine girip uğraş verdiğimiz şeyin devletin halkına sunduğu ve kafasını yorduğu bir evcilik oyunu olduğunu anlamadığımız acı fakat gerçek olması muhtemel gerçeklerdendir. Dünya tarihi, böyle evcilik oyunları ile
dolmuş ve taşmış olmasına rağmen insanların kandırılma geleneğine henüz uyanmamış olması, devlet otoritesinin veya devlet otoritesini gizliden elinde tutan her kimlerse onların bu oyunu halen kullanmasını sağlamaktadır. Toplumsal hareketlenmeyi erkenden durdurmak ve henüz başlamayan harekete ya da hareketlere karşı önlem almak zihniyetiyle bugün Türkiye Cumhuriyeti devleti içinde kendisini güçlü gördüğü bazı toplumları ve o toplumların içindeki dalgalanma dinamiğini şimdiden bastırabilmek adına toplumun kendisini teselli edebileceği minimum haklar vermeye, verdiği hakları koz olarak kullanmak için maksimum propaganda yapmaya başlamıştır. Büyük dinamiklere, deneme sürümü olarak sunduğu özgürlüklerin, istenilenin üstünde bir etki yarattığı gözetlendiğinde ise bunu sürekli medya yolu ile insanların kafasına aşılamaya girişmiştir. Fakat Devlet, kendisine tehlike olarak görmediği ve 147 yılı aşkın zamandır kendisine asla hak istemeyen Çerkes toplumunun-da içinde potansiyel olarak mevcut bulunan fakat fiili hiçbir hareketlenmeye kalkışmamış bir dinamiği canlandırmış, ellerinde pankartları, bayrakları ile kendi haklarını isteyen Çerkes toplumuna karşı son derece olumsuz yaklaşımlar sergilemiştir. Bu sergi, Türkiye Cumhuriyeti devletinin menfaatleri uğrunda yalnızca kendi çıkarlarına hizmet etmesini istediği toplumlara bir ayrıcalık tanıdığını göstermiş oldu. Bir topluma karşı gösterilen ayrıcalık, diğer toplumların üstüne çekme hamlesi devlet eli ile yapılanan bir ayrımcılığın ta kendisini oluştururken, ayrıcalık kazanmayan Çerkes toplumu içinde uçlaşacak bir kesim yaratmaya zemin hazırlar. Ayrıcalığın devam ettirildiği sürece, uçlaşacak her Çerkes, devletin ayrımcılık yaptığı gerçeği ile mutlaka haklı bir yan kazanacaktır. Devlet, uçlaşmayı içten durdurmak ve talebin sesini kısmak için kendi tarafından zehirlenmiş fakat Çerkes toplumunun bir parçası olan Çerkesleri, Çerkeslere karşı gizli bir şekilde kullanmaya da başlayacaktır ve yer yer, kendilerini devletin yönetmeliğine, kanunlarına, yasalarına henüz şimdiden feda edercesine, başka toplumlara verilmiş ayrıcalığın kendilerine de verilmesini isteyen Çerkeslere saldırmaya başlayan başka Çerkesler-de çıkmıştır. Öncelik olarak; Devrimciliğin, eşitlik ve özgürlükçü devrimciliğin henüz ne anlama geldiğini bilmeden vahşi ve barbar şekilde zehirlenmiş akıllarıyla bu ülkede insanların eşit haklardan yararlanması gerekliliğini savunanlara karşı bölücü gözüyle bakan her insanın, zihniyetini geliştirerek devrimciliği öğrenmesini talep ediyoruz kendilerinden. Milis kuvvet olarak halkı, halka karşı savaştıran hiçbir yapıya kesin olmakla birlikte ve öfke, nefret ve şiddetle karşı duran-da devrimciler olmuşken; halka silah ve zorbalıkla saldıranlara siper olanda devrimcilerin ta kendileri olmuştur. Çerkes toplumu içerisinde veya diğer toplumların içerisinde vicdan ve akıl sahibi hiç kimsenin kendisine şiddet ile karşılık verilmediği müddetçe, karşısındakine şiddetle saldıracak bir karakteri olamaz, mümkün değildir. Yer, yer gözlerimin önüne kadar sergilenen bir devrimcilik oyunu gördüğüm ise doğrudur. Henüz, sosyalizmin ne demek olduğunu tam olarak anlayamamış insanlar tarafından ya da başkaları tarafından kullanılmak üzere sabit fikirlerle yetişririlen insanlar, devrimci, özgürlükçü sosyalizmi ağızlarına sakız eder halde ortalıkta parıldayıp pisliklerini arkalarında bırakarak, eşitlik ve özgürlüğe kalbini, aklını vermiş insanlara meşguliyet çıkartıyorlar. Çerkes gençliği içinde ise henüz sosyalizmi tam olarak anlayabilmiş ve bir elin beş parmağını geçecek kadar sayıya ulaşan pek özgürlükçü sosyalist bir grup bulunmamaktadır. Bazı Çerkes büyükleri, devrimciliği halen terörle eş olarak kullanırken, kimileride ulusal sol diye tabir edilen solu, bütün sosyalizme mal ederek başka bir milliyetçi kimliğe bürünmektedir. Şurası kesindir; Devrimcilik bir oyun değildir, bir devrimci; haksızlık nerede ve kime yapılırsa yapılsın onun karşısında olacak vicdana sahiptir. Ayrıcalığın kaldırılacağı ve kimsenin, kimseden üstün olmayacağı bir dünyayı arzular. Aynı zamanda, güzel dilekleri ve iyilikleri; ülkesiyle sınırlı kalmayıp dünyayı kuşatırken sadece insanoğlu için değil, gökyüzünde uçan kuş için, deniz dibinde yüzen balık için, ormanlar için, böcekler için yani kısacası dünyası ve dünyadaki tüm hayatlar için güzel olanı arzular ve yapmak için uğraş verir. Şimdi; birileri tarafından ele geçirilmiş ve yönetilen ulusal sol, bir kimliği yüceltirken diğerlerini kendi kaderine bırakıyorsa ya da buna benzer bir sürü örnek yazılabilir… işte bu tip vakalar oluyorsa; kusura bakmasınlar.. Bizim devrimcilik, bizim sosyalizm anlayışımızda onların yaptığı bire bir faşistlik olarak yerini alır. Ayrıca, hak istemek o hakkı almanın ön kapısıdır. Bir hak isteniyorsa; herkes için istenir ve insanlık onuruyla alınır. Bu terörizm değidir. Başka bir etnik gruba verilmiş hak, size verilmiyorsa bu birebir teröristliktir, terörizmin ne aldığı en büyük bataktır.

Işıkla…

Canberk Apiş

Nereye kadar böyleyiz?

Fedakârlığın ne demek olduğunu kendi toplumuma bakınca daha iyi anlamaya başladım. Sonra daha fazla anlamaya başladığımda, bunun bir fedakârlık olmadığını, çok ince bir çizgi-de kerizliğe dönüştüğünü fark ettim. Daha derine inmesine, inerim.. Fakat derinlerde beni bekleyen iyi bir şeylerin olmayacağı aşikâr, gerek yok. Şimdi, bir Adige olarak, Adige halkına hitaben, yazıştırıyorum. Alacağım tüm olumsuz eleştiriler-de, -mantık ve akıl çerçevesine sığanlar için teşekkürümü- peşinen ederken, -yapma kahraman bir tavırla ne dediğini bilmezlerden, kendilerini ciddiye aldırmaları için daha fazla aydınlanmalarını- dilerim.

Türk müyüz, Adiğe mi?

Bu soruya iki yüzlü cevap verenler çok, vatandaşı olduğun ülkenin baskın milletlerinin adını taşıtma geleneği, üstün olan bir topluma devşirilen diğer toplumların kendilerini iyi hisssetmelerini sağlaması için atılmış yalanlardır. Açık olunca, her değerlendirme ve araştırmada ve bilimsel olarak-da, dinin emrettiği şekillerde-de biz ancak; İnsanız. Bize Adiğe dedirten unsurlar, yaşadığımız topraklar üzerinde kendimize özgü kültürü ve dili yaşatma çabamız.. Vatan dediğimiz, 5 karış toprak. Şimdi yaşadığımız toprak Türkiye veya Kafkasya aradaki fark ne? Arada şöyle bir fark var efendiler; Burada baskın bir toplum değiliz ve biraz yontulmuş kültürümüzle kendimizi iyi hissetmemizi sağlayan bahanelerimiz var. Ya Türk’sünüz ya da Adiğe’siniz. Bu ikisinden birisi olmak sizi ne küçültür ne de büyültür; Sonuç olarak ne olursanız olun yalnızca bir İNSANSINIZ. Ama şu gerçek ki, sadece ikisinden birisiniz, ikisi birden değilsiniz; Türkiyeli Çerkes’siniz. Kafkasyalı Türk’sünüz vs.

Türkiye mi Kafkasya mı?

Bu konu hassas bir konu, biz Kafkasya kökenli olduğumuzu biliyor, geri döneceğimize inanıyor ama Türkiye’de yaşıyoruz.! Sorunların çözümüne yönelik yaklaşımımız bir gün geri döneceğimiz üzerine kurduğumuz hayallerimizle teselli olurken, o güne gidene kadar kaç Çerkes kalacağı ise meçhul. Evet, yazık.. Çok yazık; Biz bir gün Kafkasya’ya nasıl gideceğiz? Size cevabı ben vereyim; belki Turist olarak gideceğiz, belki de nasıl buraya bir yabancı olarak geldiysek, şimdi oraya dönerken bir yabacı olarak döneceğiz? Herkes, yaşadığı yeri savunmayı, yok olma pahasına haykırıyor.. Evet, yaşadığımız yeri savunalım, güçlendirelim; ama yok olmayalım.. var kalmak için, tertemiz ve saf kalmak için yaşadığımız yere zarar vermeyecek şekilde mücadelemizi yaşatalım.

Şimdi, karar verme zamanı; Tek yüzle, tek gerçeğe.. Var olmaya, var mıyız? Yoksa Türkiye Cumhuriyetine adını veren, üstün haklarla donatılmış tüm halkları kendisi gibi eğiten, giydiren ve konuşturan Türk halkına “Varlığımız, varlığınıza armağandır” mı diyeceğiz? Aklımıza empoze edilmiş bilgileri kuşanarak, kendi varlığımızı garanti altına almak için yapacağımız girişimlerin hainlik olduğuna bizi de inandırdılar mı?

NEREYE KADAR BÖYLEYİZ?

Fazla zaman kalmadı, şimdi, şuan yok olmanın ucundaki Adige halkı aklını başına alarak sıkıca düşünsün, mihrakların geçici olarak ortaya sundukları saçma-sapan tartışmaları; varlığımızı garantiye ettikten sonra tartışalım.. Şuan, gözler önünde yitip giden gençliğin geri telafisi mümkün gözükmüyor, aksine; onlardan olan ve dünyayla tanışan insanların-da; erimiş anne ve babalarından farklı olarak yetişmesi olanaksız. Ya varız, ya yokuz! İkisi arasında kalınmıyor. Zamanın yıprattığı bir şeyi, hiç kimse onaramaz..

Canberk Apiş

Sonradan yapılan hiçbir önlem, önceden
gelişmiş anıları yok edecek güçte değildir fakat şimdiden yapılmış bir hareket,
sonradan oluşacak anıların kaderini belirlemekte bir katkı payı barındırır.

Hayat,
şimdi ile sürülen bir sefa da olsa, biraz sonra yaşayacağınızın iyi şeyler
olacağını garanti etmez, bu durumda insan olmak bazı avantajlar sağlayarak bize
geleceğin yol haritasını çizmekte faydalı olur. İnsan hayatı ise tam bu
prensipler üzerine kurulu bir düzen içerisinde gelişir, sonuçlanır. Bu durumu
kavrayan, ele alan ve geliştiren kimseler geleceğini istediği gibi
güncelleyerek hayatta pozitif atılımlar yaratır. Devletler, toplumlar ve
kültürlerde bu prensipte güncel kalarak varlıklarını korumaya yönelik, yaptığı
atılımları geleceğe dönüştürme pahasına çalışır, bazen dâhili olan insanlara
bedeller ödeterek bile olsa aslında bütün amaç ve gayeleri; varlıklarını
korumak adına alınmış tedbirlerin, sonradan oluşabilecek bazı durumlarda işe
yaramasıdır. Örgütlü halk; birleşmiş toplum ve organize işlev demektir.
Organizasyon, insan hayatının kaderini belirleyen temel etmendir. İnsanlar
organize bir şekilde yaşarlar, hayatlarını organize eder ve organizasyonda
güçlenmeye çalışarak varlıklarını korumaya yönelirler. Örgütlenmek,
organizasyonların kolonudur. Örgütsüz bir organizasyon başarısız bir denemedir;
örgütlenmenin ne şekilde olacağı ise kuşkusuz tartışma sebebidir. Çünkü örgüt;
3 veya daha fazla kişinin amaçları uğrunda vereceği mücadele ve genel anlamda
her kimseyi tatmin edecek bir organizasyondur. Bu organizasyon tek bir kişi
veya kesimin elinde; amacından düşerek, elinde olduğu kimselerin hizmetine ve
çıkarına dönüştüğünde bütün organizasyon başarısız ve negatiflik yayar. Bu
negatifliğin anlaşılması, organizasyonun ne şekilde saklandığına ve
eğilimlerine göre değişebilir. Kesim veya kişilerin, örgütlü organizasyonun
kuruluş amacından saptırılarak ele aldığı ve organizasyonun parçası olan diğer
kimseleri; kendi çıkar ve amaçları doğrultusunda kullanarak yanılttığı bir
organizasyon ise, demokratik koşullarda sağlanmış belirli bir süre karar
mekanizmasını tek elinde barındırabilecek güce erişilebilen koşullarda
oluşacaktır. Bu koşulların minimuma indirgeneceği ek önlemlerle, organizasyonun
içinde gereksiz ve çeşitli değişik birimlerin oluşacağı düşünüldüğünde bile
verimine karşı olumsuz bir etki yaratacağı ise kabul edilmesi gereken bir
durumdur. Sebeplerine gelince; içeride oluşturulmuş ve kötü amacı engelleyici
önlem birimlerinin de ele alınabileceği, kadrolaşmanın mümkün olduğu gerçeğidir.
Zira devlet; organizasyonlar içinde en mantıksız olmasına rağmen, kadrolaşma
kültürünü silah ve şiddetle koruyabilme paketleriyle kendini garantiye almak
isteyen en kötü organizasyondur. İçindeki farklılıkları; en başta belirttiğim
şekilde henüz ortaya çıkmadan tespit ederek; kurduğu gereksiz birimlerde
organizasyonun gidişatını belirlemek amacıyla, dahili ettiği bütün kişi ve
kimselerin adına tek başına karar verebilme yetkisine sahiptir. Devlet; bir
örgüttür. Bu örgüt, adına halk denmiş bir organizasyon yaratarak, kurulmuş
diğer organizasyonlar içinde bir yarışma sürecine tabi olur. Para denen
belirleyici unsuru; gücünün simgesine çevirir ve işlevin ana maddesini gücüne
dayatarak, organizasyonlar arası bir sidik yarışında milyonlarca insan adına
yetki sahibidir. Aynı zamanda ise organizasyonun dahili olan insanlara çeşitli
görevler yükleyecek ek paketleriyle; işçi-memur gibi kavramları yaratır.
Yarattığı kavramlara, denetleyici birimleri yaratır, birimleri ise kendi başına
işlevli bir hale sokmak için hiyerarşiyi, hiyerarşide bir sorguyu yok etmek
için ise gücünün simgesi olan parayı koyar; paraya değer katar ve insan yaşama
biçimini oluşturan döngüde parayı geçerli kılarak hayatın standartlarını ona
kodlar. Bu çok mühim ve karmaşık gelen döngü basittir. Örneklemek gerekirse;
avcı bir av yerine üç av ile döner, avlanmayana avını verirken karşılığında
ateşini kullanır ve elinde kalan fazladan bir avı da pişirerek, avlanmayan ve
ateşi olmayana, evini temizlemesi karşılığında hazır verir. İşte tüm bu
örnekteki işlevselliğe avcı, av, ateşçi ve tembelin arasındaki hukuka sadece
paranın adını koyarak devam eder. Bu durumda; avcı bir yerine üç av yapar,
ateşçiden para karşılığında ateş alarak, ateşçiye para karşılığında bir av
verir ve aldığı ateşle elindeki iki avı pişirir, avlanmayan ve ateşi olmayana
ise para karşılığında evini temizlettirir ve o kişide aldığı parayla avcının
elindeki pişmiş bir avı alır. Peki, bu basit örneğin organizasyonla ne alakası
var diye düşünüz mü? Evet, çok büyük bir alakası var, size organizasyonlar
içindeki en büyük ve en saçma olanının devlet olduğunu söylemiştim. Bu organizasyon,
tamamen önceden alınmış tedbirlerin ve projelerin gelecekteki dönümüyle
beslenir. Daha açık olmak gerekirse; önceden yarattığı projelerin gelişimini
sağlarken ek tedbirler alarak insanların bu tedbirlerle istenilen şekilde
ilerlemesini ve gelişmesini sağlar ve bu gelişimin ilerlemesiyle hiçbir emek
harcamadan, avından avını, ateşçiden ateşini ve tembelinden hizmetini
alabilecek bir döngüyü yaratır. Bu döngüyü sabitler ve ek projeler üreterek
bunun boyutunu yeniden şekillendirir, ek tedbirlerle bu projenin gidişatını da
hızlandırırken kısır bir döngüde hiçbir zaman emek harcamadan geçinen ve bunu
alışkanlık haline getiren bir kesimi var eder. Buna kısaca, parazitlerin
örgütlü gücü diyelim. Daha net boyutta: Devlet parazitlerin örgütlü gücüyle, emekçilerin
sırtından geçinen ve hiç çalışmadan onlardan daha çok beslenen döngüyü yaratır.
Konumuzla ilgili kısımda ise önce-sonra meselesinde, devlet kadar kötü bir
organizasyonun bile böyle bir prensipte buluşarak bu kadar garip bir döngüyü
yarattığını görerek, örgütlü ve öngörülü bir organizasyonun ne kadar güçlü
olacağını tahmin etmek çok zor değildir. Örgütlü halklar; böyle bir prensipte
buluşursa, geleceklerini tayin etme konusunda daha işlevsel ve güçlü bir konuma
gelebilir. Projeler, şimdiyi yaşamaktan çok, sonrayı etkileyecek unsurlar
üzerine kurulu ve şimdi yaptıklarına geleceği yönlendirmek üzerine dayalı
olmalıdır. Aksi halde, bir anda ses verip, gelecekte sönecek bir organizasyon
sadece insanın kendini tatmin etmesi yolunda bir adım olacaktır.

Canberk Apiş

Örgütlü dünya, örgütlü halklar, örgütlü talepler ve örgütlü
işlevler. Şu önyargıyı kırın: Örgüt demek militarist, saldırgan ve bölünmeci
bir topluluk demek değildir. Belirli ortak talepler etrafında toplanan
insanların taleplerini güçlendirmek ve alabilmek için toplandıkları,
çalıştıkları platformlardır. Örgüt demek; talebin gücü demektir.

Yanlış
yürütülen bir olaya karşı doğruyu talep etmek iyi bir örgütlenme nedenidir ve
haklı bir davadır. Biz Çerkesler yanlış bir devlet politikasıyla eriyip
kaybolmak yerine örgütlenerek doğru bir devlet politikasıyla hem kendi
varlığımızı korumak hem-de genel bir doğruya ulaşmak için örgütlenme
gereksinimi duyan halklardan sadece biriyiz ve nasıl örgütleneceğimizi
araştırıyor muyuz? Evet, artık bizde örgütlü bir halk olmak için arayışlarda ve
çalışmalardayız. Büyüklerimizin baskılarına boyun eğmeden yapsak bile şunu asla
unutmamalıyız ki; biz onlara terbiyesizlik ve saygısızlık yapacak bir kültürün
ürünü değiliz. Biz, saygımızdan kusur etmeden-de büyüklerimizin bize dayattığı
bu karşı konulmaları kıracak ve örgütlü bir gençlik, örgütlü bir halk olacağız?
Nasıl mı…?

Bu hepimizin bildiği bir yoldur ve ara sıra hepimizin diline
düşen bir taktiktir; birleşerek, güçlenmek. Birleşmelerimizi sadece eğlence
sohbetlerine çevirmek yerine, geleceğimizi güçlendirecek samimi bilgi
alışverişiyle yapacağız. Yok olan biziz; bizi bizden başkasının savunmaya
ihtiyacı yok, biz kendimizi koruyacak güçte miyiz? Bunu kendimize soralım. Ben cevap
vereyim: EVET! Bizden başka kimseye birebir ihtiyacımız yok, fakat ikili
mücadele konusunda, aynı kaygıyı taşıyan başka örgütlenmelerden alacağımız
desteğin ve yapacağımız işbirliğin hiçbir tehlikesi yok. Sonucunda örgütlenme
kararına vardığımızda gelecek böyle talepleri, kendi içimizde değerlendireceğiz
zaten. Nasıl bir örgüt? Bu örgütü kim yönetmeli, ilk eylemi ve varlığını ilan
etmesi nasıl olacak? Çalışma prensibi, tekniği, projeleri nasıl olmalı?
Bunların hepsi örgütlenme aşamasında ciddi şeyler. Bunlar sanal ortamda
tartışılarak varılacak esasları barındıran tek cevabı olabilecek şeylerse hiç
değil ama örneklemek amaçlı kısa cevaplar verilecek olursak. İlan örgütü
olmalı, ses getirecek eylemler yapmalıyız fakat yinede riski değerlendirmeli ve
minimum riski yaratarak tehlike arz etmeyecek şekillerde. Bu örgütü yönetme
konusunda değişik fikirler olur; örgütü, örgüt mensubu kişiler taleplerle
yönetirler. Otoriteli örgütler yada otoritesiz örgütler vardır dünyada. Eğer
bir otorite olacaksa, kongrelerde demokratik bir şekilde seçilecektir,
seçilmelidir. Eğer bir otorite olmayacaksa, kararlar toplantılardan sonra genel
olarak kabul gören (demokratiktir yine) şeylerle olmalıdır. Otoritenin varlığı
yokluğu önemli husustur. İlk eylemi, kendi milletine duyulacak şekilde
olmalıdır ve Çerkes halkının tanımasını amaçlamalıdır; İlanıda aynı şekilde
olmalıdır. Çalışma prensibi, Çerkes halkının taleplerini, Türkiye kamuoyuna
duyurmak şeklinde başlamalıdır. Sanal değil reel, geçici değil kalıcı
çalışmaları bulunmalıdır.

 Canberk Apiş