#Apiscanberk

Bizler, her ne kadar birinci enternasyonalin yaptırımlarıyla haksız yere ötelenenlerin ışığında Haymarketi dişimizle, tırnağımızla, canımızla ve kanımızla var etmişsek bile; Uluslararası Emekçi ve Dayanışma gününü zalimlerin zulmüne karşı zulüme başkaldıranların ideolojik kimliğine bakmaksızın dayanışmayla karşılamalıyız. Benim şahsi eğilimim, sınıf hareketinin içinde konumlandığım yerde zalimin bütün var ettiği gerçekliğe saldırarak; poposunu haymarket şehitlerinin kanlarıyla rahata ulaştıran işbirlikçi uzlaşmacıların rahatını kaçırarak, kırk türlü bahane ile yatıştırmayı amaçlarıkları ezilen sınıfın öfkesine, öfkemi de katarak; bana hergün saldıran faşist emperyalist düzene karşı, hak ettiği gibi olacaktır. Hep böyle olmuştur ve radikal bir gerçeklik kavramım hiç bilmediğim muazzam başka bir gerçeklik ile sarsılmadıkça hep-te böyle-de olacaktır. Sürekli konuşanları ve bunun dışında gözükmeyenleri, hayatından feragatler etmedikleri halde hayatlarından feragatler edenlere telkinde bulunanları boşverin, boşverin onlar tek bildikleri konuşmalarını boşverin ve günümüzün bütün korkaklarının elinin altında bulunan klavyeler yüzünden yazmaya olan ve yazmanın dışına çıkamayanları boşverin. Kendini bir şekilde tatmin edebilmişleri, bununla tatmin olabilenleri boşverin. Biz, devrimsel süreç somut olarak başlamadıkça hiçbir bahanenin gerçekliğimizi işgal etmesine izin vermeyeceğiz. Bunu, Haymarket’te gösterebilenlerin ışığındayız ve bu; burjuvazi ile uzlaşma tanımayan kimliğimiz 1866dan bu yana; burjuvazinin ve kendini her ne kadar gizlemeye çalışsalarda onların çeşitli işbirlikçilerinin korkulu rüyası olmaya devam ediyor. Devam ettireceğiz.. Sokaklar-da, ödenen bedelin üstüne parazit gibi yapışıp politika üretecekler ve potansiyel devrimci ilerlemeye katılacak gençleri bir şekilde kendi kanallarında eritmeye pekte niyetliler; ancak 21nci yüzyılda, iletişim çağındayız ve kimse sokağa çıkamayacak kadar korkak, buna rağmen susmayacak kadar arsızların yolunda olmak istemiyor. Herkes kendi geleceği için, kendini kendinin temsil edeceği özgürlüğü, sokakta kendi çabalarıyla örgütlüce çözmeyi öğrendi. Bizler 1 Mayıs’ı ruhuna uygun bir şekilde karşılayacak; Şehitlerimizin onurlu duruşuna uygun bir şekilde düşmanla asla uzlaşmayacağız. 

Bizim yoldaşlara diyorum ki;

“Böyle yazmışlar hacı, ne diyeceksiniz?” Gülümsüyorlar.

“Niye gülüyorsunuz diyorum?” Ne yapalım? diyorlar. Ciddi anlamda, öyle manalı bir şekilde ne yapalım diyorlar ki; bu ne yapacağını bilmeyen bir soru değil.. bu neden bu tartışmaların doğurulduğunu anlatan bir soru. Aslında bir cevap ama, bunu sadece benim anlamam hiçbir şeyi değiştirmiyor.

Eylemi büyültmek, onun karşısına aldığı haksızlığa karşı nasıl başkaldırdığını göstermekle mümkün olabilir. Daha önce de yazdığım gibi; baskı mekanizmasının yarattığı korkuyla sindirilmiş insan yığınları ile doluşmuş kentlerde, bu baskıya karşı gelmek için, korkuyla sindirilmiş toplumun korkusunu öfkeye çevirecek örgütlenmeler yapmak gerekiyor. İnsanlara teorik umudu ulaştırmanın en kolay yolu; pratik hareketin cesaretiyle tarif edilir. İşte bu yüzden; kentin korkuyla sindirilmiş yığınları bir şekilde örgütlü hale getirilmeye çalışılmalı, bu olurkende örgütlenmeye çalışılan yığına umut verecek pratik eylemlilik sergilenmelidir.

Bu çok önemli bir şey; bu korkuyla sinmiş bireyin artık kendisinden alınan şeye razı olmayabileceğini sokakta görebilmesidir. Bunu başarabilmek için ise doğrudan eylem takımları oluşturulmalı ve mevcut devrimci gündemin eylemsel takviminin dışına sızan ve eylem yapmak için fırsat kollayan yapılaşmalarının dışında, kendi anlık ve doğrudan eylem haline geçmelidirler. Eylemin açıklamalı alt yapısı; günlük ekonomik veya sosyal şiddete maruz kalan toplumun bütün kademeleriyle tarif edilecek düzeyde olduğu için; yapılan eylemi anlatmanın, eylemi yapmaktan daha kolay olacağını düşünüyorum.

Malum Türkiye şartlarında, Türkiye sosyolojisine göre kelimelerin anlamları, ifade ettikleri biçimden daha çok laçkaya dönen başka anlamlar ile yozlaşmış durumdadır. Bunun bir çok alt nedeni ve örneği vardır.. Mesela; Anarşist kelimesi terörü, kanı, haksızlığı temsil etmemesine rağmen, bizzat devlet aklı tarafından sürekli bu anlamlar ile direkt ya da ilgili olarak kullanılır. Sebebi ve sonucu ne olursa olsun bir olayın içindeki vahşet; çıkan anarşi olayları anılır. Aslında Anarşi ile Anarşizme bakıldığı zaman tam aksine; mevcut terörize düzene, terörize düzenin silahlarına ve saldırılarına karşı savunmaya dönüşen ve efendisinin terörünü sahiplenmektense, hakkın ve adaletin safında yerini alarak bu teröre karşı savaşan bir akım gözükür. Devlet aklı ile empoze edilen hemen hemen her karşılığının tam aksinde söylemsel veya eylemsel bir yapılaşması gözükür. Bu sadece Anarşi ve Anarşizm ile kısıtlı değildir, mevcut terörize düzenin, hırsızların, katillerin karşısında adalet, eşitlik ve hak söylemiyle mücadele yürüten bütün örgütlerin, yapıların ve akımların genişliğindedir. Bütün bunlara karşılık devlet aklı, kendi olmayan kavramsal kutsallarını da sunuşa çıkarır. Mesela Milliyetçilik, mesela vatandaşlık gibi.. ve yine bu devlet aklı, anlattığı şeyin aksine bazı kavramları kendi sunuşlarına ulaşımı kolaylaştırmak ve insanı buraya hapsetmek için kullanır. Konumuz da sanırım bu; Yurtseverlik..!

Mesela yazının aşağısını okumadan; kendinizi bir yurtsever olarak hayal edin. Sizce yurdunu seven bir adamın yurdu için reva göreceği geleceğin içinde ne olur, içinde ne olmaz?

Yurdunu seven hangi kimse, tertemiz derelerinin simsiyah pisliğe dönüşmesine, yemyeşil doğasının grip beton yığınına çevrilmesine, yurdu içinde açlıktan ölen insanların varlığına, onların adaletsiz bir şekilde köle gibi çalıştırılmasına ve buna karşı çıktığı zaman kollukların şiddetine maruz kalmayı ister? Hangi yurtsever, parası yoksa evinin olmamasını, hastalıktan geberse dahi bakılmamayı, komşu yurdun içinde insanların öldürülmesini ister? O Yurtsever bilmez mi ki; yanıbaşında akan kan, kendi yurduna da değer? Sizce yukarıda olan şeyleri isteyen biri ne kadar yurtseverdir. Para kazanma hırsıyla doğasını sevmeyecekse, parası yok olanın yurdunda köle gibi çalıştırılmasına göz yumacaksa, tertemiz suyuna ne olduğu umurunda olmayacaksa, masmavi gökyüzünün kara zifiri dumanlarla örülmesi ilgisini çekmiyorsa; elinde silahı olan kollukların çocukları öldürmesi; çocukların elinde sapan olmasıyla vicdan rahatlatıyorsa; o yurtsever değildir. O tam bir yurtsevmez, hatta yurt dediği yeri; cehenneme dönme pahasına bile kirleten biridir.

İşte tam bu noktadan; devlet aklının aklımıza yerleştirdiği şeyleri, kendini devlet aklı tarafından evriltmeyen hareketlere yığmamalı, kavramsal gerçekliğin; kullanıcıları tarafından hangi amaçla kullanıldığına dikkat etmeliyiz.

Bizim yurdumuz dünyadır ve bu açıdan bakıldığı zaman tam anlamıyla yurtseverleriz. Yurdumuzun dereleri özgür akmalı, balıkları bu berrak sularda özgürce yüzmelidirler. Kuşlar tertemiz gökyüzünde uçarken, babalar çocuklarının geleceği için endişelenmeden anneler ile sevişebilmelidirler. Böylelikle refahın ve adaletin hakim olacağı dünya özlemiyle ne kadar bir anarşistin kendine yurt edindiği dünyayı güzelleştirmek istemesi bakımından ne kadar yurtsever olduğunu hepinize anlatmak istedim.

Direniş bitmedi, azalmadı öfkemiz ve inancımız…
Aslında azalan bir şeyler yok, biz kavgamızın azaldığına hiç şahit olmadık; kavgamız hep katlanarak arttı. Barikatların ardı, insanlığın vatanı olmaya Gezi’de başlamadı! Gezi’yi direnişin vatanı yapmaya çalışsalarda, sanki insalığın bu coğrafyasında Gezi’den başka direniş olmamış gibi algılasalar, algılatmaya çalışsalarda; biz Gezi’nin, insanlık için direnenler tarihinde durduğu yeri hep haykıracağız. Gezi direnişi; ne es geçilecek kadar küçük ve anlamsız değil ne de özgürlük tarihinin tek başına sığacağı kadar anlamlı ve büyük değildir. Gezi; Zalimin zulmüne isyan edenlerin hep beraber çizdikleri hürriyet-i halk sınırının bir parçasıdır.

Bugünler, net günler: Bu günler de küçük hesaplar için sokaklarda büyük isyana katılanların aramızdan çekildiği ve özgürlüğü için dövüşenlerin barikatın ardında kurdukları vatanı güçlendirdikleri günlerdir. Küçük hesaplarıyla gelenler, büyük bir hayal kırıklığıyla dönüyorlar; bu hayal kırıklığı tam anlamıyla şöyle tarif edilebilir: Almak istedikleri erk için aradıkları askerler; barikatın ardındaki özgürlük vatanında yok, el değiştirmesini istedikleri iktidar için, onları iktidara taşıyacak yol yok. Barikatın ardında; cesur adamlar var ve bu adamlar; ne istediklerini biliyorlar. Ne istediğini bilmeden aptalca yönetilen bir yığın yok.

ve ne istediklerini bilen bu adamlar;
zulümün kendine bürüdüğü kavramsal varlığı; bir elden diğer ele vermeyecekler. Zulümü yeryüzünden silene dek, barikatlarla çizdikleri insanlık sınırını yeryüzüne yayacaklar.

Çetin geçecek günlerin henüz başındayız, belki biraz ham belki çok heyecanlı.. hata yapmaya o kadar açığız ki; bu yüzden bir sonraki atacağımız adımı, bir önceki attığımız adımın bize verdiği tecrübeyle değerlendirerek yapıyoruz ve işte bu durum; mevcut ilerleyişimizin yavaş olmasındaki en temel sebeptir. Fakat, temelinin sağlam olmasını istediğimiz bir siyasallaşma peşindeyiz. Aslında birlikte hareket ettiğimiz yol arkadaşlarımızın bireysel niteliklerine bakıldığı zaman; siyasallaşmanın içinde olduğumuzu bile söyleyebilirim, biz şuan mevcut bulunan küçük bir grup olarak elbette siyasiyiz fakat mevzu bahis kimlik olarak siyasallaşmaya dönünce nitelikli küçük grupların siyasallığı maalesef ki halkına yetmiyor. Halk olarak siyasallaşabilmek zorundayız, halkımıza bunu anlatabilmek, bunun olumlanmalarını sağlamak; her bir örgütümüzün bu güne değin kendinde oluşturduğu biricik siyasi temelini, halkımızın siyasi temeli olma doğrultusunda birleştirmesi gerekiyor. Birleşebilmemizin temel koşullarını konuşmalıyız, nasıl ki; bireysel kazanımlarla tatmin olup bir zümre içinde kavgamızı sürdürüyorsak yaşamda; toplumsal tarihimizinde tecrübeyle edindiği bilgileri/kazanımları değerlendirerek; küçük farklılıklara rağmen halk olarak uzlaşıp bir kavga sürdürebilmeliyiz. İşte mesele buraya dayanınca; bütün farklılıklara rağmen bizi birbirimize dokunduran biricik gerçekliğimizin avantajını, halk olarak sürdürmek istediğimiz kavgamızın lehine çevirmek için çabalamak zorunda olduğumuzu anlarız. Eğer bu çabalamaya karşı kökten alerjik yaklaşımlar besliyorsak; birbirimizi-farklılıklarımızla eleştirip kendi düşüncemiz dışında kalanlara düşmanlaşabiliyorsak ve bu düşmanlığımızı bir kendi içimizde bir savaşa çevirip; bize saldıran şey yerine kendi içimizde birbirimizla çatışacaksak; başarabileceğimiz bir şey olamaz.  Önce uzlaşmamız gereken konuları tespit etmeliyiz, uzlaşmamız gereken konularda; insanlık onurunu, insani ahlak ve değerleri, barışı ve özgürlüğü temel filtreleme mekanizması haline getirip, kendi kişisel veya örgütsel programımızda olmayan şeylere kör bir savaş veren yapılarımızı bertaraf etmeliyiz.

Bizi bize çıkaran yolu; Çerkesceyi, Çerkesyayı ve Çerkesliği; kişisel veya örgütsel gündemimizde olağanca hızlı bir durumda değerlendirmeli, bizi halk yapan bu üç temel hakkındaki görüşlerimizi netleştirmeliyiz. Bu üç temel; Diasporanın siyasi kaderini değiştirebilecek değerlerdir. Bu üç temel konusunda uzlaşma yapılmadıkça, diğer temeller etrafında ağzımızla kuş bile tutsak sağlam bir temel yapamaz, söylemlerimizi halkımızın geniş kesimlerine ulaştıramaz ve kabul ettiremeyiz. Bu üç temelin, halkımızın iradesini oluşturacak tek birleştiriciliğini ciddiye almalıyız. Çünkü bugün, Siyasallaştırmaktan bahsettiğimiz kimliğin bütün temelidir bunlar. Bu temellere oturtulmadıkça; Çerkes Solu-da Çerkes Sağı-da, Müslüman Çerkes’de, Ateist Çerkes’de, Politik Gençlik-de, Apolitik İhtiyarlık-ta; bizim kimlik olarak kendimizi geliştirebilmemizi asla sağlayamazlar.

Bu yüzden, Çerkesya konusunda netleşmemiz;  Çerkes Siyasi İradesini diasporamızda oluşturmamız ve yükseltmemiz için zaruri bir ihtiyaç meselesidir. Eğer temelini aldığımız bu konuyu ciddiye almıyorsak, Çerkesya ile ilgili olumlu-olumsuz bir gündem oluşturamıyorsak, söylemlerde bulunamıyorsak… kısacası Çerkesya ile ilgili söylenecek bir sözümüz yoksa; bugün Çerkes Siyasallığı, Çerkes Örgütlenmeleri oluşturmamız hiç samimi değil demektir.

Ben ve arkadaşlarım, bir süredir siyasal hareketlerin içinde halkımızı temsilen bulunuyoruz. Sokaklarda aradığımız özgürlük, eşitlik ve adaleti elbette kendi halkımızın içinde istiyoruz. Çerkescenin ilelebet var kalmasını istiyoruz. Bunu diğer halklarla dayanışarak ve onların da kendileri için istedikleri bu onurlu duruşa omuz vererek yapıyoruz. Bugün, kendimize Çerkes dememizin temelini aldığımız Çerkesya meselesini de; Siyasallaşmamızın sağlam temelde olması için  İnsanlık ailesinin güzel halklarından Çerkesler olarak; bizi taşıdığımız kimliğe iten gerçekliği gündemimizde tutuyoruz.

Verdiğimiz mücadele, aldığımız sonuç ve hedefimiz ortada artık. Yaptıklarımızı sürekli övünç meselesi haline getirip, verdiğimiz emeğin karşılığını salt övgü olarak almak inanın arkadaşlarım ve benim için bir mesele değil. Meselemiz insanlık gökkuşağında Çerkeslik rengini hak ettiği gibi adalet, eşitlik ve özgürlük kavramlarında doğru konumlandırabilmektir. Bizim için dogma olan bu şeyi, insanlığın refahı için yaşanabilir bir dünyaya adapte etmemiz en başta insanlık ödevimizdir. Bizler de bu insanlık ödevini yapabildiğimiz en iyi haliyle yapıp, insanlık için daha yaşabilir bir dünyanın temelinde Çerkesliğin rengini; özgürlüğe, adalete ve eşitliğe bürüyeceğiz. Bu konuda gelenekselleşenlerin bize karşı muhalefetine ise, Çerkes Atasözü olan “Adigelik, insanlıktır” sözünü hatırlatıyor ve kendilerini gelenekselleştirdikleri yerin konumlanmasını düşünmeye davet ediyorum. Eleştirilere karşı bir antipatim de yok, bazı özel zamanlar hariç (çok sıkışık olduğumuz zamanlar oluyor) sırf eleştiri yapanları bile ciddiye alıp cevap vermeye gayret ediyorum, yerinde eleştirileri arkadaşlarıma iletiyor ve eleştirildiğimiz noktaları geliştirmeye çalışıyoruz.
Çok farklı yerlerden, çok farklı şeylere ilgi duyan arkadaşlarımız var. Nasıl ki halklar birer renk ve zenginliktir ve tüm farklılıklarına rağmen insanlık temeliyle kardeş olurlarsa, kişilerde toplumları içinde renktirler ve zenginliktirler. Tüm farklılıklara rağmen bir arada durmanın koşulunu bulabilmeliler. Bizim arkadaşlarımızın içinde bir arada durmamızın en temel dayanağı birbirimize karşı kullandığımız üslup ve samimiyettir. Belirli bir şeye karşı her ne kadar farklı duygular ve yaklaşımlar sergilesek bile, üslubumuz ve samimiyetimiz arkadaşlarımız içinde daha anlaşılır olmamızı ve uzlaşabilmeyi sağlamaktadır.

Bin dereden getirilen suya, tehditlere, engellere, iftiralara rağmen; bugünkü konumlanmamızı dünkünden daha ileri taşıyabiliyorsak, yarın için bir hedefimiz ve üstüne hayaller kurduğumuz bir amacımız hala ilk günkü diriliği ile duruyorsa, ilk günkü kadar heyecanlı, azimli ve istekliysek; birbirimize karşı kullandığımız üslubun birbirimze karşı güveni arttırmasından başka bir sebebi yoktur.  İçimizde, tarihten kendine aldığıyla Troçkist olanıyla; Anarşist olanı.. Leninist olanıyla, Marksist olanı yanyana ise; tüm teorik çatışmalara rağmen, öznel varlığı rafa kaldırıp, ayrıldığımız noktada susmayı bildiğimiz için; yanyanayız. Biz, önce kendimiz başta olmak üzere; toplumumuzda: bizi ayıracak şeylerden ziyade, bizi birleştirecek şeyler arıyoruz.. Kimliğimizi politize etmemiz için, siyasallaşabilmek ve halkın zümreleri tarafından kendini temsili edecek iradesini oluşturabilmek için birleşecek sebepler bulmalıyız. Bu sebeple, üslubumuzu her geçen gün dahada güven verici bir şekilde revize edeceğiz. İkibininci dereyi bile bulsalar bu şekilde karşı koyabileceğimize olan inancımızı asla yitirmemeliyiz.

Siyasallaşmak sancılı bir dönemdir, biz de halkın ilk sancısını çekmeye hazırız ve kendi yaşamımızla ilgili riskler alıyor,  eğer bir bedel gerekiyorsa da; o taşın altına elimizi sokmaya çabalıyoruz.

Artık bir üslup ediniyoruz.

Bugün 30 mart, Türkiye’de milyonların ‘oy verip’ bir şeyleri değiştireceği gün bugün. Ancak neyi, hangi vadede ve nasıl değiştireceği konusunda çok farklı kesimlerin akıl almaz inançlarından, küçük beklentilerine, tedirginlikten, umuda bir çok farklı yaklaşım, bir çok farklı duygu var. Bugün, toplumu temsil eden bir çok kişi için beklenen o büyük gün işte.  Artık birileri için; -ya umudun yıkıldığı ya da umudun kazandığı- gün olacak bugün. Ertelenecek, üstüne düşünülecek, hayaller kurulacak tek bir gün kalmadı; bugün; dünyayı böyle güzelleştirebileceğine inanan milyonlarca insan tüm umutlarını ve kaygılarını bir sandığa bırakacak ve henüz gün bitmeden umutlarının ve kaygılarının cevabını alacak. 

Kendini politize eden toplumsal yapılaşma, çevresinde değişen etmenlere dahil veya karşı olumun olgun iradesini ortaya koyacağı için bir yaşamsal gerekliliktir. Değişime karşı bir tutum geliştiremeyen ve kendini konumlandıramayan kişi ile toplumun kaderi birbirine o kadar benzer ki, tutumsuzluğu; onu gelişimde kendini veya kendinden olanı temsil edemeyen bir sürece ister istemez entegre eder ve eritir. Gelişime direnmek bir sürelik muhafaza sağlasa dahi; bu muhafazakarlığa bağlanmak malesef ilerleyen zamanda yobazlaştırır, yobazlığı sapkınlığa ve saplantıya dönüşür. Bu durumda; kişinin kendi rengi olan şey ile, toplumun kendini ifade ettiği kültür; yobaz bir gericilikten başka bir şekilde tarif edilemez hal alır.

Kendini, mevcut zaman ve şartlara göre politize eden yapılaşmalar; çevredeki değişime kendini temsil eden bir faktör olacağı için kuşkusuz ki faydalıdır. Ancak yine de, çevrede değişen etmenlerin insani ahlak ve değerlere göre çözümlenmesi de, polltize olan yapılaşmanın gerekliliği kadar şarttır. İnsani ahlak ve değerler; toplumun dünya ile paralel bir şekilde çevreyi etkileyecek biçimde olmalıdır.

Politize olmaya karşı koymak ise tam bir saçmalıktan ibarettir, nihayetinde gelişimin kendine kattığı değeri ne kadar olumlu görsek dahi; bunda kendi payının olmaması bir o kadar olumsuzdur. Artı değerlerin sürekliliği gibi idealardan bakınca bile, bu kendini temsil edemeyen kişinin/toplumun başkası tarafından temsil edilmeye muhtaç olmasını gösterir. Kendini temsil edemeyeni temsil eden faktörün tüm iyimlemeler dahilinde bile bu tutumu, politize olmayanı kendine bir şekilde bağımlı kılması demektir. Bu yüzden; kişiler ve toplumlar; çevresindeki gelişime katkıda bulunacak kadar ve çevresindeki gerilemeye de direnecek kadar politize olmalıdır.